در جلسه‌ی روز شنبه گذشته از بحث درباره‌ی رویداد سیاسی عجیبی که ملت ایران هنوز داشت هضم‌اش می‌کرد، معنای دوستی را به بحث گذاشتیم. (شاید در فضایی چنین ملتهب، جلسه‌های صمیمانه‌ی ما به نظر نامربوط بیاید، اما به گمانم در هیچ هنگام دیگری با هم بودن این‌همه بامعنا نیست.)
می‌خواستیم سهم خودخواهی را در دوستی بررسی کنیم و ببینیم آیا می‌توان حق را به مونتنی داد که: «دوستان، دوستی وجود ندارد.» سؤال‌های اساسی‌مان را در پاورپوینتی آورده‌ام که می‌توانید از اینجا بگیرید:
فعلاً صورتی بسیار خام است اما به عنوان شروع بد نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
حتماً نظر بدهید وگرنه مشمول‌الذمه هستید